Bergopwaarts

Er zijn van die gezegden die je eerst moet meemaken om de juiste betekenis ervan te kunnen begrijpen. Weleens van ‘bergopwaarts’ en ‘bergafwaarts’ gehoord?

Als je in de bergen bent, dan ben je geneigd om steeds omhoog te kijken. Met je oog het landschap volgend kom je vanzelf bij de top aan; je horizon is de top van een berg.

De wandeling begint heel gemoedelijk. Een leuk bospaadje kringelt een beetje omhoog. Soms kom je een paar watervallen tegen, die voor verkoeling zorgen. Hoe verder je loopt hoe minder bomen er zijn, des te meer bloemen je gaat tegenkomen. Naast de bloemenpracht zijn er ook de vlinders die je begroeten. De zon omarmt je behaaglijk met zijn stralen.

Toen je vertrok vanuit het dal, zag je de top. Maar tijdens de wandeling verlies je deze weleens uit het oog. Zeker met al die bomen. Maar als je boven de boomgrens komt, zie je de top weer. Je kan je horizon weer zien; je doel is zichtbaar.

Het wordt steeds steiler. Een paar grote rotsblokken en keien liggen op je pad. Al klauterend ga je er over heen. Al balancerend heb je het pad weer gevonden. De zon steekt, even rusten in de schaduw van een rots. Een stijl stuk. Een kronkelpad langs een diepe kloof brengt je weer verder omhoog. Even uitrusten. Je kijkt omhoog en je ziet weer de top.

Je zoomt eens verder in en je ogen zien een streepje boven op de top. Voordat je het zeker weet wat het is, trekt er een wolk langs de berghelling en onttrekt het zicht. Verder maar weer. Je komt steeds hoger en de lucht wordt kouder en ijler. Het pad wordt steiler en moeizaam wordt de wandelpas omgezet in een trage stapvoets beweging.

Even uitrusten. Je kijkt achterom naar beneden. Het uitzicht is mooi: de huizen zie je niet eens meer, je kijkt over andere bergtoppen heen, je ziet gletsjers, sneeuwtoppen. Je geniet ervan. Je kijkt naar boven; de hemel, de top met daarop een kruis. Naar boven is nog een flinke klim. Kom nog even de tanden op elkaar. Bergopwaarts kost veel energie.

Maar dan. Het pad houdt op, maar je bent nog niet boven. Waar moet je heen. Je pakt je wandelkaart en bekijkt nog eens de route. Soms denk je dat je de route uit je hoofd kent, maar zeker nu heb je hem hard nodig. Je ziet dat je het laatste stuk stijl omhoog moet; geen uitgezet pad. De laatste loodjes, uitputtend, waar doe je het voor… ?

Voor een panoramisch uitzicht over de horizon. Naast het kruis op de top, bekijk je dat wat je zou kunnen zien als je een vogel zou zijn. Onbeschrijfelijke stilte, vergezicht, natuurgeweld, een kruipend spinnetje. Wat een beloning die je wordt aangeboden als je vooruit gaat.

De tijd dringt, het wordt tijd om naar beneden te gaan. Bezwaard ga je aan de tocht beginnen, niet mee te nemen beelden achterlatend. Het gaat snel, sneller dan naar boven. Het valt tegen om jezelf niet naar beneden te laten rollen. De beenspieren verzuren, je knieën schreeuwen om rust. Het kost minder energie, maar steunend loop je dreunend naar beneden. Je lichaam vraagt om pauzes; herstel duurt langer. Waarom dalen? Om weer terug te gaan naar het dal, zodat je de volgende keer weer opnieuw naar de horizon kan; het dal uit. Waarom niet boven blijven?

Bergopwaarts duurt langer, maar het vooruitzicht trekt je omhoog. De beloning is aan het einde. Bergafwaarts gaat sneller, vergt meer van je lichaam. Je loopt zo weer het dagelijkse binnen.

Als je zo met me mee hebt gelopen, wil ik je meenemen naar de volgende horizon, bergopwaarts. In het christelijke leven moeten we vooruit bergopwaarts; hebben we een doel nodig; hebben we uitrusting nodig; hebben we tijd nodig om alles eens te overdenken; moeten niet tevreden zijn met wat we hebben, maar doorgaan; steeds het doel weer opzoeken; bedenken hoe de beloning er uit zal zien.

Wat denk je, heb jij het doel om een Christen te zijn; onderzoek je Het boek van Christus; bespreek je met Hem je dagelijks leven; als je afgedwaald bent of je levensweg niet zo helder schijnt, zoek je dan steeds je doel weer op of zak je af, zodat je de volgende keer alles weer opnieuw moet doorstaan; denk je na in welke omgeving je bij Christus zal wonen?

Bergopwaarts kost energie. In je leven maak je fouten. Deze dagelijkse misstappen kan je omzetten naar voorwaartse stappen. Kijk naar de top van de berg Golgotha. Als je aanneemt dat Christus Gods zoon was, die daar is gestorven, maar vervolgens ook weer is opgestaan, dat Hij je misstappen kan vergeven als jij die bij Hem in de hemel brengt en ook laat, als je oprecht een christelijk leven wilt leven, door in de voetstappen van Christus voorwaarts te gaan, dan zal Hij je de Heilige Geest geven die je energie zal geven om over de struikelblokken heen het einddoel te bereiken: een panoramisch uitzicht in de hemel.

Hoe ziet jou levenswandeltocht eruit, berg op- of afwaarts?