Het leven, wiens laatste geheimen de mens nooit ontsluieren zal, speelt zich volgens vastgestelde wetten af, die van Goddelijke oorsprong zijn en wier minachting het verloop van het leven wijzigt.

Deze wijziging moet uiteraard voor de dragers van het leven, onverschillig of het om mensen, dieren of planten gaat, schadelijk zijn, want slechts de vervulling van de levenswetten kan een normaal onverkort verloop garanderen. Natuurlijk kan ook door de een of andere catastrofe leven vernietigd worden; hierdoor wordt het normale verloop onderbroken. Dit ligt in de afhankelijkheid van de levende wezens van aardse- en kosmische machten, die alle leven kunnen vernietigen.

God had de mens geformeerd uit het stof der aarde, met de bedoeling, dat hij opwassen zou in God tot een volkomen afschijnsel Zijner heerlijkheid. Ten einde dit te kunnen bereiken had de mens, die wel naar Gods beeld geschapen was, de aller-nauwste verbinding met God nodig.

In de innigste gemeenschap met God moest de mens niet slechts de grootheid Zijner werken en wonderen ervaren, maar tevens moest hij deelgenoot worden van de goddelijke rust. Om deze rust binnen het bereik der mensen te stellen, gaf Hij aan de mens de Sabbatsrust.

Er bestaat een legende die op treffende wijze zowel de ware betekenis illustreert van de menswording van Jezus, als de lijdensgeschiedenis die daarmee nauw is verbonden.

Er was een man in een diepe modderput gevallen. Met alle kracht die hij bezat probeerde hij daaruit te komen. Echter zonder resultaat. De zuigkracht was zo groot, dat hij bij elke beweging alleen maar dieper in de modder zakte. Wanneer er geen redding kwam opdagen, zou hij door de verstikkingsdood moeten omkomen.